De top gehaald
Blijf op de hoogte en volg Astrid en Cees
16 September 2017 | Nederland, IJsselstein
Lieve mensen,
Waar we een heel jaar naar toe gewerkt hebben is ineens voorbij en wat een belevenis is het hele traject geweest! De afgelopen twee dagen waren heftig, emotioneel en o zo mooi met de grote warme ColSensation familie. Het is haast niet in woorden uit te drukken wat we hebben meegemaakt maar ik denk dat Cees daar toch goed in is geslaagd. Hieronder zijn impressie van een dag om nooit te vergeten.
Wat een dag hebben we beleefd, zo bijzonder, zo fantastisch en indrukwekkend dat het haast niet te beschrijven is. We gaan het toch maar proberen.
Om kwart voor zes gaat de wekker na een te korte nacht. Het is koud, dus op het laatste moment hebben we een extra fleecetrui aangetrokken. We zijn uiteraard een van de eersten, die bij de bus staan te wachten. Met wat vertraging komen de twee bussen terug van de berg, waar ze de eerste fietsers hebben afgeleverd. Die rijden in het donker al rond op die berg. Wij gaan als tweede groep mee met alle wandelaars. Tegen zeven uur mogen we eruit bij het plaatsje Bedoin, de rugzakken worden omgedaan en dan lopen maar. Een rij van zo’n tachtig wandelaars, allemaal in oranje ColSensation kleuren loopt over een smalle weg naar het begin van de D974, de weg naar de top van de Mont Ventoux. We vormen een lang oranje lint en daar maken we toch maar mooi deel van uit en we kunnen voor ons gevoel die puist wel tien keer aan. Dan nog wel.
Na een paar kilometer zijn we bij de weg omhoog en staat er op de bewegwijzering ‘Mont Ventoux 19 kilometer’. Dat voelt al wat anders, verder weg. Ondertussen lopen we in ons eigen tempo in de achterhoede en heeft Astrid haar nordic walking stokken uitgeleend aan ene Claudia, die langs de kant staat te rekken en strekken met een onwillige knie. “Die gaat het nooit halen,” zeggen we tegen elkaar. Gelukkig hebben we ons daarin vergist. Cees is begonnen met foto’s te maken van ieder kilometerpaaltje. Daarmee delen we route op in eenentwintig stukken. Leuk voor het fotoalbum, maar vooral mentaal is dat belangrijk.
De eerste vier kilometers zijn niet erg stijl, zo’n 4 % en hebben we ruim binnen het uur afgelegd. Toos, de oudste deelneemster, 76 jaar, loopt met ons op, ze heeft hetzelfde tempo. De praatjes, die we onderweg maken met andere wandelaars maken dat het lopen als vanzelfsprekend gaat. Makkie.
Dan gaan we het bosgedeelte in en wordt de weg steiler. Op ieder kilometerpaaltje staat hoever het nog is naar de Sommet en op welke hoogte je bent. Soms is dat prettig om te lezen; je bent al op 700 meter hoog, maar soms is het ook moeilijker omdat je je realiseert dat je er nog 1200 omhoog moet.
Na 7 kilometer staat de eerste rustpost, een rode tent van het KWF, waar we krentenbollen, bananen en water kunnen krijgen. En een opbeurend praatje van de vrijwilligers, die er staan te verkleumen van de kou. Vanaf nu hebben we om de vier kilometer een rustpost. Iedereen is enthousiast onderweg. Iedereen heeft naambordjes, die goed zichtbaar zijn. Wij hebben de onze op de rugzak gespeld. Diverse keren gebeurt het dat je ineens achter je hoort roepen: “Hé Cees en Astrid, gaat lekker hè?” Dan kijk je snel om, leest de naam van de fietser die je komt inhalen en roept dan iets terug: “Prima Martin, doe je best man.”
Om op een heleboel plekken staan supporters met spandoeken. Ze moedigen niet alleen hun eigen deelnemers aan, maar iedereen krijg een yell, een grapje of bemoedigende woorden. Op een of andere manier raken we bekend als het stel, dat de hele weg hand in hand loopt. `Nog altijd verliefd?” roepen ze dan. “Natuurlijk!” roepen we naar waarheid terug. Ongemerkt heb je zo tien kilometer afgelegd. Daar raken we Toos kwijt.
Na een kilometer of twaalf beginnen we onze benen te voelen. Even achteruit lopen helpt. Voor Astrid wordt het tijd, dat we bij chalet Reynarde op 15 kilometer van het begin aankomen. We besluiten er een langere pauze in te lassen. Het is geen snelheidswedstrijd, het is de bedoeling, dat we boven komen. Soep is er niet, de koffie niet te zuipen, een gezellig praatje met andere oranje ColSensation mensen doet wel goed. Een half uur later zijn we opgefrist weer onderweg. Het bos laten we achter ons en het lange kale stuk, waar die berg zijn bijnaam aan te danken heeft begint.
Het weerstation op de top van de berg is nu duidelijk te zien en je krijgt de indruk, dat het nog maar een klein stuk is. Dat is heel bedrieglijk, want iedere keer verdwijnt de weg achter een bocht en daarna weer een bocht. Ene Geoffry heeft het heel zwaar op de fiets. Een jonge knul die tergend langzaam voorbij komt, zich het zuur trapt op een heel klein verzet, zweet als een otter en steunt en kreunt. Het is onze beurt om hem op te beuren: “Kom of Geoffry, je hebt het grootste deel gehad, je kunt het. Niet opgeven.” Hij lacht even en ploetert door. Hij heeft het gehaald.
De laatste twee kilmeters zijn loodzwaar, fysiek natuurlijk maar ook mentaal. Astrid laat de hele geschiedenis van de afgelopen twee jaar langs komen. Die zijn ook loodzwaar geweest en de gedachten eraan hakken er stevig in. Ze wordt steeds emotioneler, begint moeilijker te lopen en ze heeft af en toe een extra rustpauze nodig. Op een rotsblok of op de achterklep van de auto van de fotograaf. Het helt steeds een beetje, maar we komen wel steeds verder. Opgeven is geen optie.
De ColSensation fotograaf staat vijfhonderd meter voor de eindstreep. Iedereen gaat op foto en desnoods rent hij je even voorbij om een betere foto te maken als hij niet tevreden is met de eerste. Van boven worden we al via een megafoon aangemoedigd door Guyot, een van de belangrijkste drijvende krachten achter dit project en een ware spreekstalmeester. “Mensen, daar komen Cees een Astrid, het stel, dat de hele weg hand in hand hebben gelopen. Superprestatie.” En wat hij nog meer zegt weten we even niet meer.
We weten dat we het gaan halen en we kijken elkaar aan en zeggen, dat we dit samen toch maar mooi hebben gedaan. Allebei met tranen in de ogen. We worden geacht pas op de streep emotioneel te worden, maar daar kunnen we niet op wachten. Dat hoeft ook niet.
Vlak voor de laatste bocht – een van de steilste trouwens – ontwaart Astrid een spandoek waar onze namen op staan. Er staan vier mensen omheen die driftig staan te zwaaien. We zien, dat Ad en Marion en Roel en Wil er staan. Dan slaan de emoties helemaal toe. Astrid begint te hyperventileren en de tranen zijn niet meer te stoppen. Wij janken, maar die vier vrienden ook. Het duurt even voor we de laatste meters naar de eindstreep afleggen luid toegesproken door Guyot en een langdurig applaus van de vele mensen, die daar staan te wachten. Gelukkig krijgt iedere deelnemer zo’n warm hartelijk onthaal. De knuffelmeisje van het KWF hangen een medaille om en we krijgen een welgemeende knuffel van deze supermeiden, die er elk jaar weer staan.
We hebben het gehaald!
We gaan met Ad en Marion, waarvan we dachten, dat ze in Spanje zaten, maar wat ze stiekem niet gedaan hebben en Roel en Wil, die de hele week ook al in buurt waren, iets drinken in Chalet Reynarde. Wat een vrienden hè, twee weken van je vakantie in Spanje opofferen om hier te zijn en Roel en Wil die in januari al tegen de andere vrienden hadden gezegd, dat ze op deze dag hier zouden zijn. Wat zijn we blij met onze vriendengroep. En wat kunnen ze een geheim goed bewaren.
’s Avonds hebben we een uitstekende verzorgde BBQ en een knalfeest. Een band uit Roosendaal verzorgt de muziek, Guyot zingt een prachtig lied mee en Teun de voorzitter houdt een praatje waar de hele tent doodstil van wordt. Om half een nemen we afscheid van een heleboel geweldige mensen, die we de afgelopen periode hebben leren kennen. We knuffelen Mark en Iris, die allebei drie keer omhoog zijn gefietst.
Er zijn deelnemers, die met redelijk gemak die berg op fietsen of lopen. Daarvoor groot respect. Er zijn er ook die op hun tandvlees boven komen, gesteund en geduwd door anderen. Daarvoor hebben we het nog meer respect. Assie, jij bent er zo een, die doorgaat tot je niet meer kunt en het dan toch halen. Voor jou heb ik het grootste respect.
Waar we een heel jaar naar toe gewerkt hebben is ineens voorbij en wat een belevenis is het hele traject geweest! De afgelopen twee dagen waren heftig, emotioneel en o zo mooi met de grote warme ColSensation familie. Het is haast niet in woorden uit te drukken wat we hebben meegemaakt maar ik denk dat Cees daar toch goed in is geslaagd. Hieronder zijn impressie van een dag om nooit te vergeten.
Wat een dag hebben we beleefd, zo bijzonder, zo fantastisch en indrukwekkend dat het haast niet te beschrijven is. We gaan het toch maar proberen.
Om kwart voor zes gaat de wekker na een te korte nacht. Het is koud, dus op het laatste moment hebben we een extra fleecetrui aangetrokken. We zijn uiteraard een van de eersten, die bij de bus staan te wachten. Met wat vertraging komen de twee bussen terug van de berg, waar ze de eerste fietsers hebben afgeleverd. Die rijden in het donker al rond op die berg. Wij gaan als tweede groep mee met alle wandelaars. Tegen zeven uur mogen we eruit bij het plaatsje Bedoin, de rugzakken worden omgedaan en dan lopen maar. Een rij van zo’n tachtig wandelaars, allemaal in oranje ColSensation kleuren loopt over een smalle weg naar het begin van de D974, de weg naar de top van de Mont Ventoux. We vormen een lang oranje lint en daar maken we toch maar mooi deel van uit en we kunnen voor ons gevoel die puist wel tien keer aan. Dan nog wel.
Na een paar kilometer zijn we bij de weg omhoog en staat er op de bewegwijzering ‘Mont Ventoux 19 kilometer’. Dat voelt al wat anders, verder weg. Ondertussen lopen we in ons eigen tempo in de achterhoede en heeft Astrid haar nordic walking stokken uitgeleend aan ene Claudia, die langs de kant staat te rekken en strekken met een onwillige knie. “Die gaat het nooit halen,” zeggen we tegen elkaar. Gelukkig hebben we ons daarin vergist. Cees is begonnen met foto’s te maken van ieder kilometerpaaltje. Daarmee delen we route op in eenentwintig stukken. Leuk voor het fotoalbum, maar vooral mentaal is dat belangrijk.
De eerste vier kilometers zijn niet erg stijl, zo’n 4 % en hebben we ruim binnen het uur afgelegd. Toos, de oudste deelneemster, 76 jaar, loopt met ons op, ze heeft hetzelfde tempo. De praatjes, die we onderweg maken met andere wandelaars maken dat het lopen als vanzelfsprekend gaat. Makkie.
Dan gaan we het bosgedeelte in en wordt de weg steiler. Op ieder kilometerpaaltje staat hoever het nog is naar de Sommet en op welke hoogte je bent. Soms is dat prettig om te lezen; je bent al op 700 meter hoog, maar soms is het ook moeilijker omdat je je realiseert dat je er nog 1200 omhoog moet.
Na 7 kilometer staat de eerste rustpost, een rode tent van het KWF, waar we krentenbollen, bananen en water kunnen krijgen. En een opbeurend praatje van de vrijwilligers, die er staan te verkleumen van de kou. Vanaf nu hebben we om de vier kilometer een rustpost. Iedereen is enthousiast onderweg. Iedereen heeft naambordjes, die goed zichtbaar zijn. Wij hebben de onze op de rugzak gespeld. Diverse keren gebeurt het dat je ineens achter je hoort roepen: “Hé Cees en Astrid, gaat lekker hè?” Dan kijk je snel om, leest de naam van de fietser die je komt inhalen en roept dan iets terug: “Prima Martin, doe je best man.”
Om op een heleboel plekken staan supporters met spandoeken. Ze moedigen niet alleen hun eigen deelnemers aan, maar iedereen krijg een yell, een grapje of bemoedigende woorden. Op een of andere manier raken we bekend als het stel, dat de hele weg hand in hand loopt. `Nog altijd verliefd?” roepen ze dan. “Natuurlijk!” roepen we naar waarheid terug. Ongemerkt heb je zo tien kilometer afgelegd. Daar raken we Toos kwijt.
Na een kilometer of twaalf beginnen we onze benen te voelen. Even achteruit lopen helpt. Voor Astrid wordt het tijd, dat we bij chalet Reynarde op 15 kilometer van het begin aankomen. We besluiten er een langere pauze in te lassen. Het is geen snelheidswedstrijd, het is de bedoeling, dat we boven komen. Soep is er niet, de koffie niet te zuipen, een gezellig praatje met andere oranje ColSensation mensen doet wel goed. Een half uur later zijn we opgefrist weer onderweg. Het bos laten we achter ons en het lange kale stuk, waar die berg zijn bijnaam aan te danken heeft begint.
Het weerstation op de top van de berg is nu duidelijk te zien en je krijgt de indruk, dat het nog maar een klein stuk is. Dat is heel bedrieglijk, want iedere keer verdwijnt de weg achter een bocht en daarna weer een bocht. Ene Geoffry heeft het heel zwaar op de fiets. Een jonge knul die tergend langzaam voorbij komt, zich het zuur trapt op een heel klein verzet, zweet als een otter en steunt en kreunt. Het is onze beurt om hem op te beuren: “Kom of Geoffry, je hebt het grootste deel gehad, je kunt het. Niet opgeven.” Hij lacht even en ploetert door. Hij heeft het gehaald.
De laatste twee kilmeters zijn loodzwaar, fysiek natuurlijk maar ook mentaal. Astrid laat de hele geschiedenis van de afgelopen twee jaar langs komen. Die zijn ook loodzwaar geweest en de gedachten eraan hakken er stevig in. Ze wordt steeds emotioneler, begint moeilijker te lopen en ze heeft af en toe een extra rustpauze nodig. Op een rotsblok of op de achterklep van de auto van de fotograaf. Het helt steeds een beetje, maar we komen wel steeds verder. Opgeven is geen optie.
De ColSensation fotograaf staat vijfhonderd meter voor de eindstreep. Iedereen gaat op foto en desnoods rent hij je even voorbij om een betere foto te maken als hij niet tevreden is met de eerste. Van boven worden we al via een megafoon aangemoedigd door Guyot, een van de belangrijkste drijvende krachten achter dit project en een ware spreekstalmeester. “Mensen, daar komen Cees een Astrid, het stel, dat de hele weg hand in hand hebben gelopen. Superprestatie.” En wat hij nog meer zegt weten we even niet meer.
We weten dat we het gaan halen en we kijken elkaar aan en zeggen, dat we dit samen toch maar mooi hebben gedaan. Allebei met tranen in de ogen. We worden geacht pas op de streep emotioneel te worden, maar daar kunnen we niet op wachten. Dat hoeft ook niet.
Vlak voor de laatste bocht – een van de steilste trouwens – ontwaart Astrid een spandoek waar onze namen op staan. Er staan vier mensen omheen die driftig staan te zwaaien. We zien, dat Ad en Marion en Roel en Wil er staan. Dan slaan de emoties helemaal toe. Astrid begint te hyperventileren en de tranen zijn niet meer te stoppen. Wij janken, maar die vier vrienden ook. Het duurt even voor we de laatste meters naar de eindstreep afleggen luid toegesproken door Guyot en een langdurig applaus van de vele mensen, die daar staan te wachten. Gelukkig krijgt iedere deelnemer zo’n warm hartelijk onthaal. De knuffelmeisje van het KWF hangen een medaille om en we krijgen een welgemeende knuffel van deze supermeiden, die er elk jaar weer staan.
We hebben het gehaald!
We gaan met Ad en Marion, waarvan we dachten, dat ze in Spanje zaten, maar wat ze stiekem niet gedaan hebben en Roel en Wil, die de hele week ook al in buurt waren, iets drinken in Chalet Reynarde. Wat een vrienden hè, twee weken van je vakantie in Spanje opofferen om hier te zijn en Roel en Wil die in januari al tegen de andere vrienden hadden gezegd, dat ze op deze dag hier zouden zijn. Wat zijn we blij met onze vriendengroep. En wat kunnen ze een geheim goed bewaren.
’s Avonds hebben we een uitstekende verzorgde BBQ en een knalfeest. Een band uit Roosendaal verzorgt de muziek, Guyot zingt een prachtig lied mee en Teun de voorzitter houdt een praatje waar de hele tent doodstil van wordt. Om half een nemen we afscheid van een heleboel geweldige mensen, die we de afgelopen periode hebben leren kennen. We knuffelen Mark en Iris, die allebei drie keer omhoog zijn gefietst.
Er zijn deelnemers, die met redelijk gemak die berg op fietsen of lopen. Daarvoor groot respect. Er zijn er ook die op hun tandvlees boven komen, gesteund en geduwd door anderen. Daarvoor hebben we het nog meer respect. Assie, jij bent er zo een, die doorgaat tot je niet meer kunt en het dan toch halen. Voor jou heb ik het grootste respect.
-
16 September 2017 - 17:49
Jacobien:
Wat geweldig dat jullie het hebben gehaald !!! Hoop dat het weer wat meewerkte. Een enorm ontroerende verrassing van Marion en Wil met partners. !! Zie het helemaal voor mij. Hoop dat jullie verder nog een heel fijne tijd hebben en mooi is het daar he? Heel veel liefs voor jullie 2 Kanjers !!! -
16 September 2017 - 17:53
Trees:
Hi Astrid en Cees,
Wat een top prestatie! PROFICIAT!!!
Mooi verslag ook en geweldig dat jullie goeie vrienden er waren.
Liefs,
Trees -
16 September 2017 - 17:55
Martha Van Daalen:
Mijn god als ik het verhaal lees lopen de tranen over mijn wangen en ik heb niet eens een stap gelopen. Wat een emotioneel gebeuren en wat heb je dat mooi verwoord Cees.
Jeetje wat een bewondering heb ik voor jullie doorzettingsvermogen. Klasse en met geen pen te beschrijven. Wat een belevenis is dit geweest voor jullie en dat zal nooit meer uit je geheugen gewist worden.
Nu heerlijk genieten van jullie welverdiende vakantie.
Genieten van het mooie Spanje met zijn cultuur, warmte, zon, tapas en zeker van elkaar.
Dikke kussen en tot na de vakantie.
-
16 September 2017 - 18:19
Ad En Marion Van Benthem:
Alleen Cees kan het zo treffend opschrijven. Wij hebben de sfeer boven aan de Mont Ventoux een klein beetje kunnen proeven. Wat een saamhorigheid en wat een moedige wandelaars, fietsers en hardlopers en niet te vergeten de talloze vrijwilligers die er een heerlijke sfeer van maken, ondanks wind en kou en vermoeidheid. Voor iedereen hebben we groot respect, maar voor jullie twee..........daar zijn geen woorden voor! Wat waren we blij dat we jullie, hand in hand en in gelijke tred, dat kale stuk op zagen komen. Gauw gauw....spandoek ophouden.......Astrid zien breken.......wij ook en we zetten het op een rennen!
Kanjers aan de top! Je kunt de afgelopen 2 jaar niet op een meer passende wijze afsluiten! En we zijn heel blij dat we daar bij mochten zijn!
Nu vakantie houden en genieten en we zien julie in oktober op ons stekkie!
Liefs van Ad en Marion
-
16 September 2017 - 18:36
Ria En Wicher:
Lieve kanjers, wat een prachtig n krachtig verslag! Kippevel ! Geweldig super dat er Toch vrienden aan de finish stonden!!! Zo voor te stellen wat DAT betekende voor jullie! Geweldige prestatie en nu genieten van welverdiende vakantie! Lieve twee, een hele stevige, platische knuffel van de supporters op afstand , Ria en Wicher -
16 September 2017 - 18:37
Ria:
Platonische knuffel dus -
16 September 2017 - 18:39
Harry En Tanja:
Dit is een geweldige prestatie van jullie. Het doet me denken aan de marathon van Rotterdam. Daar staat je naam ook op je shirt en wordt je persoonlijk door je moeilijke momenten geholpen. Dat er van alles door je heen gaat snap ik en dit is ook weer een overwinning die jullie samen hebben gedaan. En nu genieten van een vakamtie? -
16 September 2017 - 18:42
Cecile En Leo:
We zijn het helemaal met bovenstaande sprekers eens.
Geweldig toch dat je zo'n tocht zo kunt beschrijven dat je er zelf ook een brok van in je keel krijgt.
Kanjers zijn jullie beiden en jullie gaan al die vierdaagsen, trainingen nog missen..........
Maar nu eerst heerlijk genieten van een welverdiende vakantie.
Dit pakken ze jullie in ieder geval niet meer af.
Mooie afsluiting Astrid.
-
16 September 2017 - 18:53
Cora Kok:
Toen ik jullie verhaal las, leek het alsof ik erbij was, wat een geode beschrijving! Het is wel duidelijk dat jullie de laatste kilometers vooral met wilskracht hebben afgelegd, fantastisch he wat je daarmee kunt bereiken. Wat zullen jullie blij zijn dat het gelukt is en misschien stiekum ook wel dat het nu allemaal wat minder mag wat wandelen betreft. Nu gaan jullie vast heerlijk genieten van de vakantie, daar zulen jullie wel aan toe zijn. Liefs van ons allebie. -
16 September 2017 - 19:00
Silvia Wilkes:
Wat een indrukwekkend verslag van jullie klim naar die bijna onbereikbare to. Wat een geweldige prestatie van jullie en al die andere mensen met allemaal hun eigen verhaal. Wat zal het zwaar geweest zijn voor jullie. Maar zoals je al zei opgeven is geen optie. Jullie zijn tot het uiterste gegaan met als hoofdprijs de triomf van het halen van de finish waar lieve en dierbare vrienden jullie op stonden te wachten. Wat zullen die laatste meters onvoorstelbaar mooi zijn geweest. Nu gaan genieten van een welverdiende vakantie. -
16 September 2017 - 19:22
Kyra:
Wauw wat mooi!
Lieve Cees en Astrid wat een prestatie hebben jullie geleverd zeg, gefeliciteerd.
Liefs,
Kyra -
16 September 2017 - 19:29
Sjon En Corry Koot:
DE TOP GEHAALD!!!!!!!!!!!!!!
wij allemaal betaald....
Voor jullie telt : " WILLEN is KUNNEN "
Daarom dat wij jullie nog een fijne vakantie gunnen!!!!
Verzin maar weer wat,
om niet te vallen in een zwart gat.
-
16 September 2017 - 22:12
Remy & Inge:
Wat mooi geschreven Cees!! En wat een geweldige prestatie van jullie samen!! Supertrots op jullie! Op As omdat het geweldig knap is hoe je dit zo relatief kort na alle ellende bereikt hebt en op Cees omdat je As hier doorheen hebt getrokken! Kanjers zijn jullie! Nu genieten van een welverdiende vakantie!! Heel veel liefs!! X -
16 September 2017 - 23:01
Jo En Mia ( Brulboei):
Hallo Astrid en Cees,
Gefeliciteerd met jullie behaalde succes. Echte volhouder's.
Zie het resultaat van jullie trainen op de sportschool. !!!!
Fijne vakantie , liefs van ons
-
16 September 2017 - 23:06
Marjolein En Niels:
-
17 September 2017 - 07:58
Iris:
Supertrots! Wauw! Zo gaaf dat jullie dit gedaan hebben en zo mooi dat jullie vrienden op de top stonden (wij helaas niet, maar ben blij dat ik jullie onderweg nog even heb kunnen knuffelen!). Het is precies zoals Cees schrijft: groot respect! -
17 September 2017 - 08:01
Wout Ruberg:
Dag Astrid en Cees,
Geweldige prestatie samen!
Boeiend verslag van de reis omhoog. Ik krijg er kippenvel van.
Nu lekker genieten van het verblijf in Frankrijk.
Prettige vakantie!
Groet, Wout.
-
17 September 2017 - 10:00
Herman & Nellie :
Lieve Astrid en Cees, wat een prestatie hebben jullie daar neergezet! Gefeliciteerd!!!
Al wisten we dat Astrid een doorzetster is, toch hebben we af en toe even getwijfeld of dit wel haalbaar was. Maar dan ken je Astrid niet, wat zij in haar hoofd heeft, heeft ze niet ergens anders. Toppie hoor!!
En dan jouw verslag van de trip naar boven, Cees. Af en toe hadden we zelfs het gevoel dat we er ook bij waren, zo goed heb je alles beschreven.
Een mooie afsluiting van een lange weg , die jullie SAMEN hebben afgelegd.
Dit nu proberen achter je te laten en genieten van een mooie vakantie, is de volgende stap natuurlijk.
Groetjes en tot over een aantal weken......
Herman en Nellie -
17 September 2017 - 11:22
Thea & Carel :
Lieverds, geweldig wat een topprestatie!! Kanjers. Wat een mooi verslag, van een zeer bijzondere en emotionele dag/prestatie. Heel veel respect, liefs Carel & Thea. -
17 September 2017 - 12:41
Aart En Truida Kool:
Astrid en Kees.
GEFELICITEERD met het halen van de top van die kale berg.
Wij hebben het al die tijd gezegd dat jullie het gingen halen.
Geniet nu maar van jullie vakantie, dat hebben jullie verdiend.
groetjes van ons
Aart en Truida -
17 September 2017 - 19:59
Joke En Joop:
Astrid en Kees.
wat een prestatie hebben jullie geleverd. we nemen ons petje voor jullie af.
na maanden van trainen .hebben jullie het samen hand in hand voor mekaar gekregen
om de Mont Ventoux te bedwingen. top PRESTATIE.
nu heerlijk genieten van een wel verdiende vakantie
we zien jullie hopelijk in okt. in Spanje.
Joop en Joke . -
18 September 2017 - 08:30
Janny En Joop:
Lieve Ceesen Astrid,
WoW, echt bewondering. Wij kunnen ons alleen maar aansluiten bij alle reacties.
Van ons een hele dikke knuffel en warme groet.
Xxxxxxxx
Jooo en Janny -
18 September 2017 - 09:41
Claudia Malfait:
Lieve Cees en Astrid,
Bij deze wil ik jullie heel hartelijk bedanken voor het lenen van de Nordic walking stokken. Jullie zagen me ploeteren en gaven zo maar de stokken te leen. Zonder deze stokken had ik nooit de top kunnen halen. Om half 5 kwam ik boven samen met mijn dochter die het laatste stuk op het kale vlakte nog een keer heeft gelopen. Op het feest heb ik jullie nog gezocht en had al met de organisatie geregeld om jullie de stokken zo snel mogelijk weer terug te geven maar jullie hadden ze al opgehaald. Ik had jullie graag nog persoonlijk willen bedanken. Het was een speciale dag met een lach en een traan. En opgeven is geen optie.
Een grote en warme Colsensation famillie zoals je schrijft in jullie mooie verslag! Heel veel respect voor jullie!
Nogmaals bedankt!!!
Liefs Claudia -
18 September 2017 - 19:54
Marian Van Schaik-Kropff:
Lieve Astrid en Cees,
Afgelopen vrijdag in gedachten bij jullie geweest en het gevoel gehad er dichtbij te zijn. Prachtig zoals jullie de berg hebben getrotseerd. Dit maakt van een kale berg een gouden berg.
Wat een emoties heeft het losgemaakt en wat een voldoening heeft het gegeven.
Deze wandeling, struggle, wordt een herinnering om te koesteren; geweldig.
Een project dat zo mooi is afgerond..... :-)
Deze worsteling is voorbij, jullie zijn boven gekomen, de vlag staat op de top te wapperen.
PROFICIAT!
Nu genieten in Spanje en alles de revue laten passeren en verder voorwaarts gaan en het leven te leven.
Dikke knuffel voor jullie allebei.
Liefs, Marian.
Ook namens Martin uiteraard.
Fijne vakantie
-
18 September 2017 - 22:31
Roel En Wil:
Lieve Astrid en Cees.
Wat een prachtig verslag van deze gedenkwaardige dag. Wij stonden daar en waren zo onnoemelijk blij toen we jullie zagen komen, dat is niet te beschrijven. Het was jullie gelukt!
En dan het prachtige hartverwarmende onthaal wat jullie kregen bij het bereiken van de top.
Kippenvel!!
Wat een reuze prestatie aan het eind van een loodzware ziekteperiode! We zijn supertrots op jullie.
Nu heerlijk genieten van een welverdiende vakantie, van de zon en van elkaar.
Liefs Roel en Wil.
-
19 September 2017 - 05:45
Pauline:
Hi gefeliciteerd met het behalen van de top!!
Groeten vanuit Madagaskar. -
07 Oktober 2017 - 10:39
Lida De Boer:
Lieve Astrid en Cees,
Zoals de vele reacties voormij leek het bij het lezen van het verslag of ik erbij was en ook bij mij waren er de waterlanders. GEFELICITEERD en wat heerlijk dat er die lieve vrienden stonden boven op de berg.
Jullie zullen weer langzaam naar huis komen en ik kijk er naar uit jullie weer te zien bij de Brulboei.
Lieve groet van Lida
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
